İçimdeki Ben Şiiri - Seyrani Göl

Aynaya her baktığımda
bir yüz görürüm
ama içimdeki ben
hep sırtını dönmüş durur.

Kendimden kaçarken
kendime yakalanıyorum.
Sustuğum yerlerde
asıl ben konuşuyor meğer.
Söylediklerim
maskelerden ibaretmiş çoğu kez.

İçimde
bir ben daha var,
ne alkışa ihtiyaç duyan,
ne de açıklanmaya.
O,
karanlıkla konuşur,
ışıkla susar.

Kalabalıklarda yorulan
ben değilmişim aslında.
İçimdeki ben
her şeyden önce
sessizliğe aitmiş.

Kırıldıkça anladım:
İçteki ben
cam değilmiş
taş da değil,
belki bir su...
her şekle giren ama özünden vazgeçmeyen.

İnsan
kendine ne zaman yaklaşır?
Kaybolduğunda.
İçimdeki beni
ancak
yolumu yitirdiğimde bulabildim.

Ve şimdi
gözlerimi kapadığımda
bir çift göz bana bakıyor içeriden:
yargılamayan,
kıyaslamayan,
sadece bilen bir bakışla.

Ben sandığım kişi değilmişim.
Ama içimdeki ben
suskun, derin ve dingin
hep oradaymış.
Ben dışarıyı ararken,
o içimde
beni bekliyormuş.
S.GÖL