İçimde kendimi gömmekten yoruldum

İçimde Kendimi Gömmekten Yoruldum
Yaren Atalar

Artık yüzüm yalan söylemiyor.
Sadece biraz daha solgun, biraz daha kırışık… ve çok daha suskun.
Göz altlarımda biriken yalnızca uykusuzluk değil;
hayal kırıklıklarının pası çökmüş oraya.
Üzerimde geçmeyen bir karanlık var.
Gündüzler bile içime bir gram ışık taşımıyor.

Yalnızca rol yapmaktan değil,
kendime yalan söylemekten de yoruldum.
Güçlüymüşüm gibi davranmaktan…
Hiç kimseye muhtaç değilmişim gibi görünmekten…
Oysa en çok kendime yetemiyorum.
Ve aynada gördüğüm o kalabalıksız suretle
artık göz göze bile gelemiyorum.

Dostsuzluk sadece yalnızlık değilmiş;
bu, unutulmanın başka bir biçimi.
Herkes etrafına daireler çizerken,
ben hâlâ kare köşelerde sıkışıp kalıyorum.
Kimseye sığamıyorum, kimseyi de içime alamıyorum.
Bir şekil bozukluğu gibi
Ruhum bile hiçbir geometrik forma uymuyor.

Her selam bir sınav.
Her bakış, gizli bir hesaplaşma.
Ben hep fazla gelen taraftaydım.
Fazla suskun… fazla düşünen… fazla hisseden...
Ne zaman fazla oldum, insanlar benden azaldı.
Zamanla ben de kendimden eksildim.
İçimde küçük küçük ölümlerle eğildim.
Kendi içime taziye tutmayı öğrendim:
“Bugün de içimde bir çocuk daha susarak büyüdü…”

Sırtımda taşımadığım yük kalmadı.
Ama en ağır olan hep görünmeyendi:
Anlatamadıklarım.
Açıklayamadıklarım.
Ve kendi içimde sessizce gömdüklerim…

Artık kalbim bir mezarlık gibi.
Üstü çiçekli — ama içi çürük.
Üstü dua — ama içi feryat figan dolu.

Sonradan anladım ki;
insan en çok, kimseye anlatamadığı acılarıyla tutunur sessizliğe.
Ben de tutundum.
Ama tutundukça sesim koptu.
Kendime bile seslenemez oldum.

Ve işte o an…
Gerçekten anladım:
Ben yaşamıyorum artık.
Sadece devam ediyorum.
Bir oyuncu değilim…
Bir hayaletim.
Sahnesi olmayan bir oyunum.
Hiç başlamadan bitmiş bir “ben”im…
Ben.