İçimde Kapali Bir Oda Var

“İçimde Kapalı Bir Oda Var”

İçimde, adını bilmediğim bir oda var.
Kapısı yok.
Penceresi yok.
Sesi var.
Ve susmuyor.

Bir sandalye duruyor ortasında.
Üstünde ben.
Kıpırdamıyorum.
Çünkü hareket edersem
duvarlar üzerime yürüyor.

Zihnimin tavanı sarkıyor bazı geceler,
anılar tavandan damlıyor
birer çivi gibi
boğazıma saplanıyor her biri.

Adımı unuttum.
Biri her gece fısıldıyor kulağıma,
ama ben kendi sesime bile
inanmıyorum artık.

Kafamın içi…
kalabalık.
Hepsi ben,
hiçbiri ben değil.
Konuşuyorlar,
bir ben susuyorum.
Bir de duvar.
Duvar bile benden daha sağlam.

Gülümsemek,
dişlerimi gösteren bir savunma artık.
Gözlerime dolan geceyi
kimse sormasın.
Çünkü söylersem,
korkarlar.
Çünkü duvarı yıkarsam,
ben çökerim.

Aynaya bakamıyorum.
Ayna beni çağırıyor—
içeri girmemi istiyor.
Ben aynanın içine girmeye razıyım,
ama döndüğümde çıkamayacağımdan korkuyorum.

Hiçbir şey başlamıyor.
Hiçbir şey bitmiyor.
Zaman…
içimde dönüp duran bir bıçak.
Her saniye aynı yerden kesiyor beni,
aynı sessizlikle.

Sırtımdan kalbime kadar
bir üşüme yaşıyor içimde.
Adı yok.
Tıbbı yok.
Ama geceleri
ellerimi titretiyor.

Bir yer var içimde,
kimsenin girmediği.
Ben bile sadece izliyorum kapısından.
Çünkü içeri girersem
ya çıkamam,
ya da artık ben olmam.