İçimde Bir Zehir Gibi Şiiri - Faruk Doğan 2

İçimde Bir Zehir Gibi

İçimde bir zehir gibi dolanır adın,
Tenimde dolaşan eski bir yemin gibi,
Ne vakit unuturum desem,
Bir harfin düşer yüreğime
Ve yine başlar sancı,
Yine başlar seni susmakla kanamak.

Her geceyi, senin yokluğuna ilmek ilmek dokudum,
Yastığımda iz bırakan her düş,
Senden bir parça taşır bana,
Ve ben o parçayla tükenirim,
Adını andıkça büyür içimde suskun bir yangın,
İçtikçe seni, sarhoş değil, yaralı olurum.

Ey gözlerinde unutuşu kaybeden sevgili,
Senin gülüşünle doğan bir ilkbahardım ben,
Ama her tebessümün ardından gelen kışa mahkum
Soğuktan değil, senden titredim.
Bir ömrü seninle başlatıp,
Sana varmadan bitirmenin adıyım artık.

Ne kal demeni bekledim,
Ne de git demeni duydum.
Sen sustun; ama her suskunluğun,
Bin haykırışa bedeldi içimde.
Çünkü sen bir sükûttun,
Ve ben seni dinlemeyi aşk sandım.

Zehir gibi aktın damarlarıma,
Ama ölüm getirmedin,
Sadece bir ölümsüzlük verdin bana
Unutamamakla lanetli,
Ama hatırlamakla kutsanmış bir ömür.

Seninle sevmeyi değil,
Sana rağmen yanmayı öğrendim.
Adını andığımda dudaklarımda
Kan yerine kelimeler dolaşır oldu,
Ve her kelime, sana varamayan
Bir yolun haritası gibi eksik.

Ben seni bekledim…
Zamana karşı, kadere rağmen,
Her gidişine bir geliş umarak.
Ama öğrendim ki bazı yollar
Yalnızca tek kişiliktir,
Ve ben o yolu hep seninle yürüdüm,
Sen hiç adım atmasan da.

İçimde bir zehir gibi dolanır adın,
Ama artık o zehri sevdim.
Çünkü seni sevmek;
Acıyı kutsamak,
Yokluğu bir varlık gibi bağrına basmaktı.

Ve şimdi,
Bir dua gibi anıyorum seni,
Ne nefretle,
Ne pişmanlıkla…
Sadece derin bir şükürle:
“İyi ki sevdim seni
Ölesiye,
Sensizce,
Ve sonsuzca…