İçimde Biri Hep Vazgeçmek Üzere

Gülüyorum, konuşuyorum, hayatın akışına ayak uyduruyorum gibi görünse de… içimde biri var, hep suskun, hep yorgun ve hep vazgeçmek üzere. Bazen durup kalıyorum bir kalabalığın ortasında, her şey dönüyor ama ben sabitim sanki. İnsanlar geçiyor, gülüyor, yaşıyor ama ben içimde bir savaş veriyorum kimse bilmeden. Bir yanım diyor ki “dayan, geçecek”, diğer yanım sessizce “bırak artık, çok yoruldun” diye fısıldıyor. Ne tam umutluyum ne de tamamen umutsuz… ama bir dengesizlik var içimde. Kalmak da zor, gitmek de. Konuşmak da ağır, susmak da. O yüzden çoğu zaman yüzüme taktığım tebessüm, sadece sessizliğimin maskesi oluyor. Ve ben her gün biraz daha eksiliyorum, anlatamadıklarımla. İçimde biri hep vazgeçmek üzere, ama kimse fark etmiyor.