İçimde Bir Yer Susmayı Öğrendi

İçimde bir yer
susmayı öğrendi.
Ne ses var artık,
ne sitem.

Bir duvar gibi
yüzüm,
üzerine çarpan her duyguyu
geri gönderiyor.

Ağlamıyorum
çünkü gözyaşı da yorulur bazen.
Dua etmiyorum
çünkü kelimeler küser
anlaşılmayınca.

Bir zamanlar çırpınan ben,
şimdi suyun dibinde
kıpırtısız bir taş gibi
sessizce bekliyorum.

Ve en çok da şunu öğrendim:
İnsan
sadece başkasını değil,
kendi sesini de kaybedebilirmiş
yavaşça.
S.GÖL