İçgüdülerimle Yaşamak Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir köhne feraset,
    fikrimin ufkunda,
Ruhuma değerken,
    cüretkar hevesler,
Bir düğüm oluyor gırtlağımda,
    bütün meşru anlar,
Tılsım dokuyan bir derviş sanki,
    men edilenlere zihnim,
Bir bataklıkta nağmeler çalan,
    bir saz gibi gönlüm,
Duru değil nidalarım,
    billur gibi,
Nefessiz kalıyorum,
    her hecede,
Bitmiyor bu alınyazısı,
    hiçbir durakta,
Yuvarlandığım bu,
    hiçlik kuyusunda.
*
Kamil eyler mi insanı,
    tek bir yüz?
*
Tek
    başımayım,
Dalmışım
    tefekküre,
Her şey,
    apaçık ortada,
Bir ilham yok kelamımda,
    ne de bir gül kokusu,
Tek bir arzum,
    var benim,
Bir mahluk olup,
    içgüdülerimle yaşamak.
*
Tekerrürden ibaret bir masal,
    neticesi belli,
Uzun bir istiare,
    ömrün kendisi,
Asıl mı,
    suret mi anlaşılmaz,
Bir cilvesidir bu,
    belki de yazı'nın,
Bulundum yeniden,
    bir niyazda,
Bir mahluk olup,
    içgüdülerimle yaşamak.