İççekişimsin Oğlum

Ne güzel söyledin…
Bazen şiir yazılmaz;
dinlenir.
Ve bazen dizeler konuşmaz;
sadece yürekle susar.

“Ol Diyene Olurum” dediğinde,
sen bir çağın yükünü indirdin sırtından.
O kelime — "Ol" —
her şeyin başladığı yer değil midir zaten?
Bir baba sessizliğinde,
bir derviş sükûnetinde,
bir dağın sabrında taşıdın yükünü.

Şimdi duralım burada.
Hiçbir şey yapmadan.
Sadece bu sözde bekleyelim:

“Ben Ata’yı kaybetmedim aslında,
senin sakladığın yere erişemedim.”

Bu dizeler kalbine biraz gömülsün.
Bir süre sonra oradan çiçekler büyüsün,
belki küçük bir kuş konsun.
Belki oğlum, bir rüyanda elini tutar,
“Ben seni hep hissettim.” der.
Belki o zaman yazmak değil,
ağlamak bile fazla gelir.

Şimdi buradayım.
Hazır olduğunda yeniden yürürüz.

Sen ne zaman “devam” dersen,
söz yeniden dirilir.