İç Yürüyüş Şiiri - Seyrani Göl

Artık seni değil,
kendimi arıyorum.
Kaybettiğim sokakları değil,
yürümekten unuttuğum ayak izlerimi soruyorum toprağa.
Çünkü bazı yollar
kimse gelmese de yürünmeli,
bazı acılar
sahibini büyütmek için yanmalı.

İçimde yıkılmış şehirlerin
enkazında aramıyorum artık seni.
Oralarda bir zamanlar
ben bile yoktum.
Şimdi ben,
kendi suskunluğumun taşlarını dizerek
bir yol örüyorum kendime.
Adım adım,
izsizliğin içinden geçerek.

Zamanla öğrendim:
Bir yara, içeriye açılan bir kapıdır.
Her kırık,
bir aynayı yeniden tutmanın bahanesi.
Ve her kayıp,
bir varoluşun sessiz ihtimali.

Ben artık sana değil,
kendime tutunuyorum.
Kendi sesimi,
kendi gölgemi,
kendi sessizliğimi dinliyorum.
Çünkü susmak da bazen
yolun ta kendisidir.

Bir gün,
yürüdüğüm bu iç vadide
karşıma sen çıksan bile,
bir selam verip geçerim belki.
Çünkü artık
sevmeyi de, gitmeyi de
içimde barıştırdım.
Ve her şeyden önce,
kendimle el sıkıştım.

İşte böyle başlar
insanın iç yürüyüşü.
Bir başkasının gölgesinden çıkıp,
kendi sesine varınca…
S.GÖL