İç Sefer Şiiri - Halil Kumcu

(Tasavvufi bir iç yolculuğun manzum aynası)

Dış âleme dalan, yolun başını unutur,
İç âleme bakan kul, Hakk’ı gönülde bulur.

Toz toprak altında saklıdır tohumun sırrı,
İnsanın özünde gizlidir saf aşkın nuru.

Her can bir denizdir, görünür tek damla sanma,
Her damla denizi taşır, küçümseme, anla.

Dünya bir misafirhane; konan göçer, gider,
Gönülse bâkî dergâh, Hakk’ı orda seyreder.

Arayan çoktur, bulan yalnız sabırla yürür,
Gönül aynası parlarsa, sır kapısı görür.

Nefes gelir gider, misafir gibidir ömür,
O’na varan bilir ki yol hep içe götürür.

Kendi varlığını perde bildin de yanıldın,
Perdeyi kaldır ki hakikati tanıyasın.

Tek surete bakan göz kördür, manaya bakmaz,
İçte manayı gören gönül, asla yanılmaz.

Akıl der: “Ben bilirim, yolum ölçü ile düz.”
Aşk der: “Ben yakarım, uzun yolu nurumla süz.”

Âşık ol ki sırları açsın gönül defteri,
Aşksız yürüyenin yolunda bulunmaz yeri.

Nefsin başta oturur, der: “Benim saltanatım.”
Hakikat gelir söyler: “Hiçliktir asıl tahtın.”

Ey gönül, iç sefer kıl, yolun menzili sensin,
Kendini bilmeyenler, aslında kayıp kimsin.

Hakk’ı uzaklarda arama, gönlünde her an,
Deryayı dışarı sanma, içindedir umman.

Gönül aynasını cilâla, pası sil süpür,
Hakk’ın cemâlini onda seyreden ömür sür.

Halilî derki: “Ey gönül, aklına sor Hakk’ı;
Kendi özün menzildir, sende saklıdır aşkı.”

Şiirden geriye kalan satırlar:

“Gönül aynası pas tutarsa, Hakk’ın cemali görünmez.”
“Aklın yolu ölçer; aşkın yolu yakar, ama nurla yakar.”
“Hakk’a giden yol, ne dağdadır ne ovada — insanın özündedir.”
“Nefs “ben” der, aşk “hiç” der; hakikat ikisini de susturur.”
“Her gönül, Hakk’ın tecellisine bir aynadır; yeter ki tozunu silsin.”
“Âşık olan yanar; yanan, ışığa dönüşür.”

22 Ekim 2025 / Çarşamba / Bartın