İbrahim Yavuz Şiirleri - Şair İbrahim Yavuz

Şairdir en güzel hisleri duyan
Kağıttır, kalemdir, hecedir şair
İster erkek olsun isterse bayan
Gönüllerde prens ecedir şair

Aydın olan gerçekleri görendir

Öyle söylendiği kadar çok değil
Kimsenin malımda gözü kalmasın
Kesem dolu ama gözüm tok değil
Maşallah deyin de nazar almasın

Kovanlar dolusu işçi arım var

Her kim olursan ol yine gel dedi
İnsandan insana ağdır Mevlana
Dünyaya kardeşlik barış diledi
Gülleri solmayan bağdır Mevlana

Bin bir mana saklı her bir sözünde

Biliyorum kalbini bu kez çok fena kırdım
Gitti bir daha geri döner mi bilmiyorum
Bu aşkı bitirmekle büyük günaha girdim
Yeniden barışmayı dener mi bilmiyorum

Hiç aklıma gelmezdi bu aşka kıyacağım

Kim ne fayda gördü ki kötülükten nefretten
Hep güzellik diledim hep iyilik düşledim
Kime gönül verdimse kurtulamadım dertten
Seviyorum demekle sanki günah işledim

İlk önce gözlerimin uykuları alındı

Bir güzel uğruna tövbeyi bozup
Gönlümün sesine uymak da varmış
Kalbime vurduğum zinciri çözüp
En güzel hazları duymak da varmış

Her aşkın sonunda bir sille yerken

Hazan çöktü şu dağların ardına.
Gönlüm düştü ayrılığın derdine.
Baykuş konar yiğitlerin yurduna.
Viran olur bizim ilimiz oy oy.

Felek bağınıza sapladı oku.

Filvaki doğrudur belki
Kendimize yetmiyoruz
Fakat şunu bilsinler ki
Engel kabul etmiyoruz

Görmese de gözlerimiz

Tutuldum aşkına döndüm deliye
Felek önden vurdu gittim geriye
Şimdi benziyorum bir serseriye
Ne huzurum kaldı ne mutluluğum

Sayende sararmış solmuş gibiyim

Ufuklara kilitli hüzün dolu gözlerden
Bir duygu seli gibi akıp gittin vefasız
Hiç mi pişman olmadın söylediğin sözlerden
Ciğerime köz döküp yakıp gittin vefasız

Ya sabır deyip sustum yatışsın diye kin’im