Adın bir roman
Sonu gelmeyen...!
Her virgül bir durak
Her ünlem bir düşünceye
Tek nokta iki yüzlü
Çocuktu aşk
Ben çocuktum
Çocuktu herkes
Her şey biraz çocukça
Ne küresel ısınma
Nede buzullar
Ayrılık yağıyor şehrime üşüyorum
Üşüyor mumları tutuşturan ateş
Agustosun ortasında
Kırmızı da giydin
Beyaz da
Ya düşlerin
Bazen resimlerinle konuşuyorum
Hep ben anlatıyorum
Onlar sadece gülümsüyor
Yüzlerine söylemiyorum
Şımarmasınlar diye
Ardından konuşmak gibi olmasın ama;
Yıldızlara sordum duymadılar
Ay susmayı seçti
Çocuklara anlattım seni
Kuşlara
Yapraklara
Hepsi de gülüp geçti
Bir kadın tanıdım
On yedisinde Nisan’ın
Epey sonra tanıştık
Yüzde yüz çocuktu
Uzun uzadıya anlatmayacağım
Binlerce on binlerce şey öğretti bana
Hep geç kalıyordum
Sanki bunun için gelmiştim dünyaya
Aynı şehirdeydik
Biz kavuşmayalım diye toplanmıştı insanlar
Kalabalıktı sokaklar
Trafik kalabalıktı...!
Hayli zaman oldu
Gülmeyi unutmuşum
Upuzun bir geceyi
Yine uykusuz
Yine kendimle
Yine resimlerinle konuşarak avutmuşum
Gece olsun
Gündüz olsun
Değişirmi aşkın adı
Hayal olsun
Rüya olsun
Yürek verir kavgasını...!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!