İbrahim Ethem Bingül Şiirleri - Şair İbr ...

Her ayrılık körüklemez sevgiyi
Yoksa temeli, direği
Bir kez yaktı mı gözler yüreği
Ağlamakla sönerse o gözler aşk değil ki
Anla be Şehrazat...

Hangi tren sesi o, seni benden götüren
Hüzün şehrinde beni karanlıklara gömen
Tükendi, ellerine dokunamadan günler
Hayallerimi çaldı ah o zalim trenler...

Raylarına baş koysam onu durdurur muyum

Bir baktım gönül teline
Aşk nağmeleri söylemekte
Gönül bülbülleri aşkla, meşkte

Bİr garip yürek ben
Bir taze bahar sen

Sevgisiz kalplarden öğrendim
Karşılıksız sevmeyi
Sevmenin yüceliğini
Görmeden sevilebildiğini
Ve öğrendim...
Aslında gözlerin hep yalan söylediğini!

Hayat kendi kendine geçiyordu öyle
Ben de oturmuşum seyre
Sevda,aşk aman, o da ne!
İşte öyleyken...

Sonrası tam bilmece

Ulaşılmaza değdi yürek bu sefer
Kader ekmiş, filizler kendinden biter
Bekledim yıllara inat, dedim geçer
Kök saldı sevdan atmaya güç mü yeter...

Kaçarken daha da dolandım sevgine

Yolum uzak, mesafem çok
Bir hedefe varabilsem
Akıl tuzak, duygu tuzak
Tuzakları geçebilsem...

Yay gerilmiş, ok atılmış

Düşlerimdeki esaretten kurtulup
Kış sonunda bahar ol, gel
Hüzün perdelerimi yırtıp, savurup
Ölümü görmeden umut ol, hayat ol, gel...

Gel, masumluğunun bebek kokusuyla

Çalıyor
Yine akşamın sensizlik çanları
Sarıyor
En kederli hüzzam nağmesiyle
Kanıyor
Kefen bağları içindeki yüreğim

Gönlüm, aşkının mekânı, evi
Sensin, sadece sen, sahibi
Öyle güzelsin ki gönlümün çiçeği
Baktığın dağ, taş bile bana sevgili
Sevgi oklarınla yaşatırsın beni...