İçimde yıllarca, ‘umut’ denen his
Ne çare, gün doğmuyor ufkuma,
dağılmıyor bu sis
Doğmuyor gün, doğmuyor
Şu koskoca ömrümü,
Acıma, ‘yaşanmamış’ diye çiz.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
hayatın zorladığı anlarda bazen bize en huzur veren şey, o dediğiniz selvi gölgesindeki son huzur...iç yılgınlıklarının sonucu bu düşünce diyorum yine de... nedense sıkıntıları farklı kişiler yaşadığında umut aşılayıcı cümleler kurarız da biz yaşadığımızda hemen en onulmaz sonu yazarız...
güzel şiir Ahmet Bey...selamlar...
Kime hayrım olduysa, gördüm ihanetini,
Anladım ki huzurum, bir selvinin gölgesi
Kutlarım bu güzel yüreği
selam ve saygılarımla
kutlarım hoş olmuş.
sevgi ve saygılarımla.
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta