alışılmıyor hasrete özleme alışılmıyor
yıllar geçse ömür bitse seven unutulmuyor
merhem olmuyor yaraya çare bulunmuyor
o gözler her görüşte kalbe mühür vuruyor
bir gülüş bir söz yetiyor sızıyı dindirmeye
ellerini tutunca öfke dönüyor sevgiye
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta