Asılmış yalnızlık sanki heceye
Şehir ölmüş bir ben aktım geceye
Gölgemin yanında döndüm cüceye
Karanlığı ayın şavkı yarınca
Kalp sığmaz bedene hüzün vurunca
Kuşatınca sevda umutsuz başı
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
"Sevda", yeni dilde adına "Melankoli" denilen, çok tehlikeli bir akıl ve ruh hastalığının eski dildeki adıdır ki daha ziyade "kara sevda" diye anılır.
"Aşk", "Işk" kökünden türetilen bir kelime olup manası da, sevenin sevdiği kişiyi- tıpkı sarmaşığın canlı ağaçlara sarılarak onları severken boğup öldürdüğü gibi- severken boğup öldürmesi demektir.
Hayırlı, meşru, fıtri, makul ve baki muhabbetler dilerim.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta