Hüzün Menzili... Şiiri - Döndü Dülger

Bir gülümseme kondururum her sabah yüzüme,
Sanki içimde bin yıldır yanmıyormuş gibi yangınlar.
Kahkahalarım değer kalabalıklarda ki çehrelere,
Sanki içimde yatmıyormuş gibi sessiz mezarlıklar.

Gözlerim aralanırken her sabaha,
Geceye saklarım taştan ağır yorgunlukları.
Kalbim kederin kafesinde rehin kalır,
Hevesle yürüdüğüm yollarda dökülür umut tohumları.

Biliyor musunuz?
İnsan en çok gülümserken kaybolur kendi içinde.
En çok orada başlar yalnızlığın buz kesen nefesi.
Bir tebessümde asılı kalır bütün kırgınlıklar,
Sanki ömrün kırık aynalarını tamir eder gibi.
Belki de bu yüzden gülerken içine ağlar çoğu insan,
Zoraki gülümsemelerin ardında yatan kanlı bir maziyi örtercesine.
Belki de sahte gülüşlere teslim olur gözyaşı zehri,
Bilir ki hiçbir mendil temizleyemez,
Gülüşlerin ardında yatan hüzün menzilini...
Döndü Dülger