Hüzne Veda Şiiri - Mehmet Çiçek

Yıldızlar kadar parlak bir gece.
Hüzün taneleri düşer meçhulün üzerine.
Ay doğar.
Geceyi, karanlığa gömen bulutlara inat.
Bir mutluluk meltemi eser.
Hüsranlı yüreklere inat.
Damlar umut taneleri,
Yavaşça kurumuş bedenlere...
Akar sevinç gözyaşları bedenlerin üzerine.
Sonra mı?
Güneş doğar eşsiz gecenin ardından.
Önce,
Mutluluğu getiren yıldızlar,
Sonra, ay veda eder semaya.
Sarı saçlarını sarkmış güneş,
Gülümser, umutla hayata bakan insanlara...
Damlatır suya hasret kalmışçasına,
Filizlenen umutlarının üzerine nefesini...
Deniz, şarkı söyler giden hüznün ardından.
Dalgalar eşlik eder,
Martıların yakaladığı ezgilerle...
Sarp limanlar şahlanır adeta.
Demirini söküyor, hüznün esiri olan, umut gemileri.
Yol alıyor yavaşça, engin denizlere doğru.
Arkada kuşların cıvıltısı,
Önlerinde rüzgarın umut rotası...
Bir bayram yaşanıyor güvertelerde.
Hüznün olmadığı yüreklerde...
Tek bir cümle yetiyor.
Hüzne veda, Hüzne veda...
Yıllarca, esaretten kurtulmayı bekleyen yüreklere...