Hüseyin Çubuk Şiirleri - Şair Hüseyin Çubuk

İnsan, Vicdanıyla İnsandır;
Ne demek(!) Din-i inancı ne olursa olsun, yeterki insan olsun..
Oysa; İnsanları ayrıştıran - kutuplaştıran nedenlerin en başında gelir, din!

Kendi mutluluğundan başka birşey düşünmeyen insanın yaratıcısıdır, din!

Her Şeyimizi Birer, Birer Kaybediyoruz!

Çünkü; Büyük hırsızları ayıplamayan eğer, köylümüz - komşumuz - akrabamız,
ya da, arkadaşımız ise; Önemsemiyoruz!

Ve çünkü; Ahlâk - vicdan yoksunuyuz!

Para ahlâksızlığın hem örtüsü, hem dürtüsüdür!

Hüseyin Çubuk

Ne zaman ki,
Para ortaya çıktı;
İnsanın, insana
İnsanın, paraya köleliği, işte o zaman başladı..

Yani; En iyi dayı, paralı dayı,

"Utanma duygusundan yoksun, emeksiz geçinen insanlar, çok zorda kalmadıkça, yalan söylerken bile inandırıcı olma gereksinimi duymazlar"

Satarsın ulan, satarsın!
Hele paranın kokusunu bi almayı gör,
Satmaya, ilk vatanından başlarsın!

İşin gücün, yalan - dolan - fitne-fesat!
Yüzüne tükürseler,

Sen ve ben,
onlarca yıl önce, aynı okulun aynı sıralarını paylaşan henüz iki çocuktuk..

Ve birgün,
Sanki sen Güneş,
ben ise, senden kopan ve sana hep aynı mesafede kalan Dünya misali; yaşama nedenim oldun..

"Sevgi ile merhamet, ikiz gibidir; biri, diğerini izler"