Hoşçakal Şiiri - Çağrı Küçük

Bir oda iki sevgili,
Tartışıyorlardı.
Sessizliğin celladıydı sesleri,
Nasıl da yıpranıyordu ağızlarında,
Akıllarının en son cümleleri.

Oysa ne derindi çukurları gamzelerinin,
Bileklerinde haz damlaları yarışırdı.
Hep sürecek diye sayıklarken,
Uyandırdılar birbirlerini.
Mutluluğun nefeslerini bıraktılar,
Serabın serin kıyılarında.

Aşkı silkelediler kirpiklerinden,
Ter tomurcukları avuçlarında,
Bitmeyen bir iştahın sabırsızlığıyla,
Sevinçlerini bekledi onlar,
Konar diye yanaklarına.
Ama o tarifsiz acısıyla,
Kör beyinler düştü ayaklarına...

Yutkundu geçmişini kadın,
Ne resimdeki şapkasını aradı,
Ne de gülüşünü dudağında.
Yıkıntılarını topladı kalbinin,
Benzindeki sarıyı çaldı.
Silik alışkanlıklarını sırtladı,
Örselenmiş özgürlüğünü.
Ve usul usul bedenine serpiştirdi erkeğin,
Tenine yazdı hicranını…

Pencereye baktı erkek, gecenin karanlığına,
Katlanmış vücudunu gördü, ürperdi.
Nafile doğrulmalar denedi sonra.
Göğsünü böyle ağırlaştıran,
Nefret miydi,bilmiyordu.
Yılmadı yine de,
İplerine uzandı hayatının,
Yarinin saçlarına bağladığı.
Tüm zamanları öldürürcesine zevkle,
Son defa çözdü saçlarını,
Son defa seyretti sızısını.
Üşüdü,
Unuttuğu arkadaşlarının seslerini örtündü,
Neşesini çekiştirdi on dokuzunun.
Yorgunluğunun uykusuna saklamaya çalışsa da,
Dolmuştu gözbebekleri.
Dayanamadı, ağladı.
Yüreğini sıktı ellerinde,
Kırmızılar giydirdi kadına,
Tenine kırmızılar.
Sancılar doladı gölgesine..

Sustular,
Öfke yanıkları kulaklarında,
Utangaçlık çaldılar devekuşlarından,
Olmadı,yapamadılar.
Isınamadı parmaklarında sevda,
İlk merhaba kadar uzaktılar seslerine.

Kapı açıldı birden,
Sorunlarını soyundular eşikte,
Hiç olmadıkları kadar hafifti omuzları,
Çırılçıplaktılar,
Artık hiçbir şeydiler, bilmiyorlardı.
Parçalanmış yaşamlar astılar boyunlarına.
Soğukkanlılığa boyandılar.
Tam da bitirmişken repliklerini,
Sendeledi ansızın kadın,
Nemli ellerinde yalnızlığın elleri,
Bütün kelimelerin en kederlisini duydu,
Hoşçakal…