Şerif Amca Şiiri - Bekir Dalkıç

Şerif Amca öldü işte, müjde size.
Mutlu olsun bazıları.
O bazıları varya o,
O bazıları belki kınalarda yakar kuytularına.
Dün sabah ölüvermiş, bizler koyduk toprağa.
Haberiniz olsun.
Ben kazdım, o örtttü üstünü, öbürü okudu üfledi.
Zaten Şerif Amcam hiç gülmedi ki yaşarken.
Hiç kimse ağlamadı o ölünce.
İki kız kardeşi vardı bildiğim kadarıyla,
Onlarda gelmedi.
Vay benim Şerif Amcam vay!

Şerif Amca elliki yaşında göçtü gitti bu diyardan.
Kimine göre erken, kimine göre de geç bile kaldı giderken.
Sizce ne?
Bir türlü öğrenemedi rajonunu şu hayatın.
Ne girebildi dünya evine,
Ne dertsiz, tasasız bir günü oldu tastamam
Ne parası, pulu vardı cebinde,
Ne de gidebildi çarşıya, pazara şöyle sevine sevine.
Oy benim Şerif Amcam oy.

Neden mi yazdım ben bu şiiri, size ne Şerif Amca'dan öyle mi!?
Vay be! öyle olsun bakalım!
Ama ben yine de yazdım işte okuyan okusun,
Okumayan da kendi bilir yahu bana ne.

Yol yordam bilmezdi Şerif Amcam benim.
Düpedüz belediye işçisiydi yani oldum olası.
Şerif Amcam'ın pek bir lafta yapmazdı ağzı doğrusu
İçinden gelmezdi amirle, memurla içli dışlı olası.
Şerif Amca işte.

Onüç yaşındaymış öldüğünde babası, öksüz kalmış onüç yaşında.
Uğursuzmuş onüç, öyle söylerdi.
Şerif Amcam onbeş yaşındaymış ölmüş anası.
Sonuç,
İki kardeşiyle öylece ortada kalakalmış.
Ah benim Şerif Amcam ah!

Zatenı yarı açtı, giderken de borçlu gitti öteki tarafa.
Everdi kardeşlerini senet, sepet.
E ne geçti eline, ipini kıran kaçtı, gitti.
Tek başına kalakaldı ortada.
Bir türlü kendine gelemedi.

Şerif Amca öldü işte, yekpare derteriyle,
Bir sabah uyanamadı uykusundan lafın kısası..
Belki rüyasında göründü gözüne sevdikleri, gitti de dönemedi.
Belki de yoktu, yaşamadı Şerif diye biri.
Ben uydurdum bunu kimbilir?
Kimbilir?