Ben Seninle Mutsuzluğa da Varım
(Tasavvufi bir aşk şiiri)
İşte bitti,
Dedi zamanın dili.
Evet bitti,
Diye yankılandı kalbimin sessizliği.
Peki ya,
Bunu değil de öbürünü seçseydim?
Hayat başka olur muydu?
Sorma...
Sadece hikâyem değişirdi,
Sonu yine bendim,
Yine sendin,
Yine acıydı.
Zira her yolun bir yitik yanı,
Her seçimin bir terk edeni vardır.
Aklım, seçemediklerimi fısıldar hep;
Yüreğim, seçtiklerimin yükünü taşır.
O zaman öğrendim:
Hayat yüzde ellidir,
Ve her yarımda bir yara gizlidir.
İster aklınla yürü, ister yüreğinle koş,
Eksik kalan hep içinden ses verir.
Ama sen sordun ya:
“Bu kadar mı umutsuz?”
Ben dedim ki:
Olmaz olur mu?
Acını seçmekte özgürsün.
Ve işte o an,
Sen sustun…
Ben söyledim:
Ben seninle mutsuzluğa da varım.
Çünkü seninle olan her şey tamamdır.
Çünkü vuslat, yalnız neşede değil,
Aynı derde razı olmaktadır.
Ey Yar,
Ben seni güllerle değil,
Dikenlerinle de severim.
Ben seni bahar kokusunda değil,
Kışın ayazında da beklerim.
Çünkü ben,
Mutluluğun değil,
Seninle olan her hâlin müridiyim.
Ve bilirim:
Aşkta güzellik değil,
Sabrın meyvesi vardır.
Acıyla pişen aşk,
Hakikate varır.
Kayıt Tarihi : 26.7.2025 23:16:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!