Çok sessizdi etraf
Köpekler susmuş
Kuşlar ölmüştü
Bir kanadı kırık serçe
Ve
Bir de uzaklarda
Her şey bu gün başladı,
Tek Başına
Çok kalabalığım bu gün.
İçimdeki hüzün
rüzgarları deldi geçti.
Nazım kadar yazım bu gün,
Rüzgara bıraktım saçlarımı.
Gözlerim deniz,
Ellerimde yosun kokusu.
Şubatta doğdum ben
Bilirim Gücük ayazını.
Hıçkıra hıçkıra ilk ağlamam değildi,
Ceplerimde bu günler için sakladıklarım da var.
Her yeni gün,
Goncasında saklıdır gülün,
Sabahın beşinde
Sacın üzerindeki ekmeğin buğusunda,
Toprağın üzerine düşmüş çiğde.
Bana
"Ne kadar yaşar insan" diyorlar.
"umudu" kadar diyorum.
Umudumuz;
İpin, çocukların boynunda değil,
Ufak ufak çıkmış
İlk yaprağı karların altından gün ışığına doğru;
Ben buradayım demiş kardelen.
Kardelen doğdu diye sevinmiş gül.
Gülün goncası gülümsemiş.
Karanfil neşeli,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!