Hiçlik Tahtı Şiiri - Ayrılık Saati

Ben, içte kopan fırtınanın sessiz çığlığı,
Küller içinde saklı bir ateşin ağıtı.
Suskun çağrı, derin sızı, silinmez yara,
Adını koyamadığın ama hep kanayan rüya.

Ben, yoklukta varlığın sırra dönmüş sesi,
Bir damla iken deryaya karışan nefes.
Sessizliğinde büyüyen bir gizli heves,
Kalbinde sonsuzluğa açılan bir adres.

Manam manaların ötesinde, bir "hiçlik" tahtı,
Ne suretim var aynada, ne de dağlarda yankım.
Bilenler konuşmaz, konuşanlar bilmez beni,
Ben, cümlenin bittiği yerdeki o derin nefesim.