Hiçliğin Kalbinde Işık Şiiri - Sinan Bayram

Bir sabah uyandım —
ve hiçbir şeyin bana ait olmadığını fark ettim.
Ne bedenim, ne adım,
ne de yürüdüğüm yol.
Yalnızca bir bilinç:
varoluşun kendine bakma arzusu.

Gökyüzü sessizdi,
ama sessizliğin içinde bir anlam vardı.
Belki Tanrı susuyordu,
çünkü insanın artık kendi sesini duyması gerekiyordu.

Yalnızlık...
bir eksiklik değil,
ruhun sonsuzlukla baş başa kaldığı an.
Ve o anda öğrendim —
var olmak, neden değil, nasıl sorusudur.

Her nefes, hiçliğin içinden doğar,
ve yine oraya döner.
Ama o aradaki ince aralık —
işte orada ruh vardır,
orada dua sessizce kendini düşünür.

Belki kurtuluş yok,
ama farkındalık bir kurtuluştur.
Belki inanılan yok,
ama onun suskunluğu içimizde yankılanıyor.

Ve ben,
hiçliğin kalbinde duran o ışığı hissettim:
ne yandı, ne söndü,
sadece vardı.

Sinan Bayram