Hiçliğin İçinde İnsan

Hiçliğin İçinde İnsan
Bir kez geldim dünyaya -
ne sebeple, ne amaçla bilmeden.
Beni buraya atan güç suskun,
ve sessizlik en büyük yanıt belki de.

Öğrendim ki insan,
önceden çizilmiş bir kaderin kuklası değil,
her adımında kendini yeniden kuran bir yapı ustasıdır.
Ve anılar…
Onlar, zamanın dişlilerinde aşınmış taşlar gibi,
ama bizi biz yapan tek tanıklık.

Bir gülüşün ardında yıllar yatar,
bir bakışta bir ömür gizlidir.
Geçmişi silemezsin,
ama yeniden tanımlayabilirsin onu.
Çünkü insanın özünü belirleyen şey
başına gelenler değil,
onları nasıl anlamlandırdığıdır.

Ve sonra sevgi…
Kutsal değildir, romantik hiç değil.
O, bir varlığın diğerine “sen varsın” deme biçimidir.
Sevmek, kendi yalnızlığını inkâr etmek değil,
onunla birlikte var olmaya razı olmaktır.
Sevmek, başka bir bilincin aynasında
kendi yüzünü ilk kez görmektir.

Küçük mutluluklar…
İşte evrenin büyük ironisi burada:
Sonsuzluğu arayan akıl,
bir damla kahvede huzur bulur.
Anlam arayan zihin,
bir dostun omzunda bulur cevabı.
Ve insan, yıldızlara ulaşmak isterken,
küçük bir tebessümde evini bulur.

Sonra gerçek gelir -
acı, soğuk ve inkâr edilemez:
Hayat bir defadır.
Ne tekrarı vardır ne provası.
Varoluş, bir çizgi gibi başlar ve biter,
arada kalan ise bizim seçimlerimizdir.

Bu yüzden korkma hiçlikten.
Çünkü hiçliğin ortasında bile
bir anlam yaratma kudretin var.
Kendini kur, yık, yeniden yap.
Sev, hatırla, sevin, yanıl.
Ve her sabah, yeni bir anlamla uyan.

Çünkü sonunda geriye kalacak olan
ne unvanlar, ne kurallar, ne itaatlerdir.
Geriye kalacak olan tek şey:
Senin nasıl yaşadığın…
ve bu tek, biricik hayatı
hangi anlamla doldurduğun.