Hiçliğin Eşiğinde Dil Şiiri - Sinan Bayram

Kendime sesleniyorum,
Ama yankım bile yabancı artık.
Söz, bana değil,
Boşluğa dönüyor —
Ve boşluk, kendi sesini taşıyor bana.

Dil varlığın evidir, derlerdi;
Oysa bazen,
O evin duvarları arasında
Kendimi bir gölge gibi dolaşırken bulurum.

Anlam, elimden kayan bir ışıktır,
Her kelimeyle biraz daha uzaklaşır.
Konuşurum —
Ama her cümle beni biraz daha yalnız bırakır.

Belki de dil, bizi kurtarmaz;
Yalnızca unutmamıza yardım eder
Kendimizin ne kadar kırılgan olduğunu.

Varlık sessizdir,
Dil onu uyandırmaya çalışır —
Ama belki de varlık
Hiç uyanmak istememiştir.

Yine de konuşurum,
Çünkü susmak
Hiçliğin daha derin bir yankısıdır.
Ve her sözcük,
Kendine dönmeye çalışan bir nefes gibi
Benliğimin karanlığında yankılanır.

Sinan Bayram