Hiçbir Yere Varamadım Şiiri - Kasım Kobakçı

Aya çıkarken o uluslar,
Ben aynı nakarattayım.
Dünya sıkıntısından bezdim,
Sözün sonlandığı yerdeyim.
*
Taşırım kederi, ebedi yüküm,
Yok artık, başka maharetim,
Acemilikte bir iz açtım,
Konuşmaya da, yok halim.
*
Fahri olup, gece bekçilerine,
Muamma yarasa gibi gezdim,
Ona benzeyen, bir hal oldum,
Lakabımla anılır oldu adım.
*
Menzil tükenmedi, ben göçtüm,
Yol bitti, bitmedi seyahatlerim.
Kavrulmuş kalbimin, şifa helvası,
Bir an bile, gitmedi başımdan.
*
Hızlıdır suların debisi,
Ulaşamadım koyun sahiline.
Bir ucundan talih ipimin,
Uzanıp da tutunamadım.
*
Bu kadar çokluğun içinde,
Benzedi gönlüm yoksula.
Ne çok köprünün altından,
Seller gibi boş aktı.
*
bir döngüden ibaret hayat,
Ben de bir iz açıp gitsem,
Belki yeni bir çağ başlar,
Ben o sonsuza gidersem.
*
Bir nehir gibi aktım,
Aka aka, hepten tükendim,
Yine de bir yol açtım,
Hiçbir yere varamadım.