Engin denizler kadar büyüktü
Sana olan aşkım
Yaz güneşinden daha kızgındı
İçimdeki sevdanın ateşi
Buharlaşıp çıktım semaya
Yalnızdım, ama mutluydum
Karlı dağların zirvesinden kopup gelen rüzgar
Söyle nereye gidiyorsun?
Yalnızlıktan gecenin siyahında kaybolmuş
Söğüt dalına asmış olduğum yüreğimi de
Alıp gittiğin yere götürür müsün?
Dumanlı dağlar gibi
Kalkmaz başımın dumanı
Bir sis çöker gönlüme
Kara bahtım hesap sorar benden
Her ne ettimse ben ettim kendi kendime
Sır gibi gizledik gerçekleri
Yüz sürdü geleceğe
İçimizde büyüttük
Sevgimizi
Söyleyemedik birbirimize
Ben hüzünler bozkırında açan gamlı papatya
Hiç düşünmeden bastın üstüme ezdin beni
Seni bu kadar çok severken
Küçücük yüreğimde yalnız seni taşırken
Terbiyesiz dedin, uzaklaştın yıktın beni
Ne zaman
Nefes almakta zorlansam
Seni düşünürüm
Ve nefesim düzelir
Hayata dönerim
Çünkü sen benim nefesimsin
Senin için söylenmemiş yalanları söylerim
Senin için diyar, diyar gezerim
Senin için delinmemiş dağları delerim
Senin için kum olur elekten geçerim
Senin için yaş olur gözden düşerim
Senin için kan olur akar giderim
Büzülmüş köşeye
Tir, tir titriyor minicik elleri
Gecenin ayazında
Birbirine vuruyor çeneleri
Isınamıyor artık
Sönmüş ateşi
Rüyamdan öteye gidebilsem
Umut yolunun yolcusu gibi
Hasretinle yansam, erisem
Sevgi bahçesinin bülbülü gibi
Ellerinden tutsam hiç bırakmasam
Leyla’nın aşkıyla yanmış mecnun gibi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!