Ben hiç kimsenin olamadım...
O yüzden utandım ağlarken bile...
Büyümemiş bir yanım hâlâ,
Süt dişlerim düşmedi içimde.
Bir sabah kalktım,
Penceremde bir kadın yoktu.
Oysa ben pervazlara dua asmıştım...
“Gelirse gülümserim” diye.
Gelmedi.
Ben gülmeyi unuttum.
Beni en çok...
Kimsenin duymadığı cümleler yordu.
Kendi kendime söylediklerim.
Mesela:
“Özledim”
Dedim…
Sesim duvara çarpıp geri geldi.
İyileşemedim.
Çiçek gibi sarardım aynalarda,
Mendil gibi buruştum ceplerimde.
Beni unutanlar oldu...
Ben kimseyi unutmadım.
Herkesin küllerini kavanozumda saklıyorum...
Ama en çok kendi yangınımdan utanıyorum.
Geç kaldım her şeye.
Bir trene, bir aşka, bir yaşama…
Şimdi ellerim cebimde değil,
İçimde...
Bir şeyleri sıkı sıkı tutuyorum:
Belki bir dua...
Belki bir çocukluk fotoğrafı.
Belki sen.
Bana “yalnızsın” deme.
Ben zaten kimseyle kalabalık olamadım.
Kayıt Tarihi : 16.9.2025 09:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yine unutulmaktan dem vurmuşsun, yine yalnızlıktan..
Şunu da unutma nice kalabalıklar olur ama içinde teksindir. O nedenle, insan asıl yüreğinde hisseder kalabaliklığını, etrafındaki canlılar sadece bir var oluştan ibarettir.
O nedenle sevgisini hissettiğin nice yürekler olsun dilerim.. sevgim ile... var ol arkadaşım.
Sessiz çığlıkların yankısıdır bazen insanın kaderi... Dışarısı sessizliğe sağırdır ama içimizde o sessizlik, bir çığlığa dönüşür. Ve sen, o çığlığa kulak vermişsin duyulmayı ummayan cümleleri okşar gibi okumuşsun.
Yalnızlık bir boşluk değil artık; senin gibi yüreği olan bir dostla, derinliği olan bir varlığa dönüşüyor. Kalabalıkların ortasında bile içimiz üşürken, tek bir yürek ısıtabiliyor içimizi senin yüreğin gibi…
Unutulmak artık bir korku değil; çünkü hatırlanmak, böylesi bir gönülde mümkün olmuş.
Dilerim sevgin daim, kalemin keskin, yüreğin huzurla dolsun.
Sen de var ol, güzel yüreğinle, zarif sözlerinle...
Sevginle ısındım.
Teşekkür ederim, arkadaşım.
TÜM YORUMLAR (2)