Gideceğini biliyordum,
ama gelmeyeceğini
bu kadar geç anladım.
Beklemek,
önce umutla başlar,
sonra sessizlikle devam eder,
en sonunda insanın kendi sesini bile susturur.
Gecelerim uzun,
ışığı yanmayan pencerelerin önünde oturuyorum.
Adını düşünmek bile
sanki göğsüme taş bastırıyor.
Bazen gözlerim dalıyor,
kapıdan içeri girmeni hayal ediyorum.
O hayal,
döndüğümde hep boş kapıya çarpıyor.
Seninle konuşacak çok şeyim var hâlâ,
ama hiçbirini söylemeyeceğim.
Söylenen sözler,
ulaşamayacağı birine gidince
kendini utandırır.
Biliyorum,
gelmeyeceksin.
O yüzden seni beklemek,
yağmurun hiç uğramayacağı bir çölün
bulutlarını izlemek gibi.
Gökyüzü var,
bulut var,
ama yağmur yok.
Yine de,
bir gün adını anarsam,
o an
bütün yollarını bağışlayacağım.
Gelmediğin bütün yıllara rağmen.
Kayıt Tarihi : 15.8.2025 19:06:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!