Hiç eksilmedin bu ayrılıktan

.
.
.
/sözün koynunda unutulur –göz-
sıcaklığına asılmamışsa /

elleri ki bataklık suyu
sarartır dokunduğunu
yüreği toz yumağı
ben
ben yoksul toprak kokusu

tomurcuklar doğarken
girer şahdamarımdan
yırtık göğsüme çatar nefesi
taşıdığı kan kadar siyah
rüzgara dolanıp uyumak

ikindi ayazı dudakları
kum dolanır gülüşüne

gecenin ıslak parmaklarından
üstüme dökülür söz
serin düşlerimi böler korku
kolay değil eksilerek yaşamak

her yanım geceden kalma
her yanım karanlık mavi
yüzüm
yüzüm gölgeli
aklım yenik bu savaşa

hala acemiyken bu ayrılığa
delirtiyor yalnız üşümek
.
.
.