Filistin diyorum Şiiri - İlyas Kaplan

filistin diyorum kudüs diyorum
utanıyorum zindana atılan çocuklardan …
ciğerim parçalanıyor gece gündüz
haykırışım var
dökülüyor ruhumdan öfkenin bin türlüsü
sapan taşlarına takılıp fırlatılıyorum

göğsümde yanıp tutuşan kinim var
kurşunlanıyor ibrahim musa isa
vuruluyor alnından muhammed
suçluyum bu şehirde
doğuştan ölüme namzet bir çocuğum
şehitlik, gazilik şerefim benim
çünkü benim adım kudüs
çünkü benim adım filistin

davut soyundanım
süleymanın, yusufun memleketinden
çile benim yazgım
zekeriyanın gözünden akan yaşım
meryemin göklere erişen feryad-ı figanıyım
ismail soyuna vurulan son mühür benim
yahyanın sinesinde kanayan yarayım
isra gecesi secdeden kalkıp gelen kutlu müjdeyim

rüyama düşen çığlıkların sahibi
ölümün kucağında filistin
koca coğrafyanın ortasında bir ceset
ömerin gözlerinde isyan edesi bir bakış
zeyneplerin avuçlarında öfkeyle sıkılan taş
kinle taşlaşmış bir yürek

rüzgar getiriyor ağlayan çocuk seslerini
kan akıyor bulutların damarlarından
haykıran güneşin intikamı tutuşturuyor kalbimi
üşüyor duygularım titriyor vücudum
buz kesilen nefesin artık bir hükmü yok
kudüsü yaşıyorum yirmi dört saat

Allah aşkına
peygamber aşkına
yedi cihan her seher vakti
ışığını saçsın doğmakta olan güneş
her gece dolunay aydınlatsın çehreni
bitsin artık sessizliğin çığlığı
neden susarsın konuş artık kudüs

çekme ellerini ellerimden
gönlüme düşen aşkını çok görme
kutsalım diye sevmişim seni
bırakma gözlerini gözlerimden

muhammed aşkına
ömer aşkına
tekbir dağına gölge düşmesin
kızıldan kaftan giydirilmiş bağrına
ebabiller taşlar yağdırsın göklerden
lime lime yüreğimi koy sapana
fırlat kahpe üstüne

bahtımda sevdandan yana adanmak varmış
zihinlere çivilenmiş acılar çekiyorum
yetim kalmış çocuklarına ağlıyorum
elimi uzattığımda
dokunabilecek kadar yakınım sana

redfer