Hüznün tokadı savrulur yüzümde.
Ağır gelir yüreğime dün bugünden.
Sokaklarım sisli, karanlıklar zamansız.
Her ekim vazgeçerim ben kendimden.
Gözlerimden dökülür damlalar, yapraksız.
Dipsiz kuyuda yangın, gönül dağında zerre.
Gidişlerim bağrına vurur, yanarım çaresiz.
Ayaz geceler döver bedenimi, ha bire.
Tutunmak nedir? Dal dal eksilmek...
Hayallerinden başlar mı hiç insan ölmeye?
Hangi papatyadan kopan yaprak kurumamış?
Bir çiğ tanesi düştü, inceden inceye.
Mevsim sonbahar, toprak kokuyor.
Üç beş nefeste, üç beş diken kaldı geriye.
Bir yosun olsaydın, kök salardın.
Filizlenirdin, mezarımın en kuytu köşesine.
26 Ekim 2020 / Pazartesi / Ankara
Halil KumcuKayıt Tarihi : 14.2.2025 17:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"İçindeki fırtınayı dindirmeden, dışındaki sessizliği bulamazsın."
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!