Hepimizin Teknesi Şiiri - Kasım Kobakçı

Hepimizin teknesi,
Nereden geldiği bilinmez,
Reise teslim edildiğinden beri,
Sürükler bizi, yetersiz bir muhakeme.
*
Ta, yeniden piyasaya çıkmış teli,
Vapurun üst kısmında,
Dimdik durur, ana direk gibi.
*
Kıyım çiziyor izleği,
Kendi kendine anlatılan, uğursuz kehaneti,
Yolları genişletmeye, devam etsin.
*
Okyanusa dalar gibi daldılar, gelişigüzel ve cesurca,
Yeterli gücü olan, yetersiz gücü olanı, boğma derdinde şimdi.
*
Kargaları çalıştırıyorlardı, amaçlarına hizmet,
Kendilerini kurtaracaklardı, tekneyi devirerek.
*
Ele geçirmek adına, gayesine hizmet etmeyeni,
İple kelepçe takacaklardı, limanda iskeleye bağlayarak.
*
Eksikti halatların koruması,
Kurtuldu kurtulacaktı ipleri.
*
Kertenkele diliyle, gösteriş peşindeydi, teknenin sivri ucu,
Su içeri çekmeyecekti, tekne ilk yapıldığında oysa,
Sağlam bir döşemeyle kaplanmıştı, çift taban.
*
Tekne, su içeri çekmiyordu, bir türlü arzuladığı gibi,
Teknede aldatmaca çoktu, yeni eklenen hilelerle,
Götürülüyor zannediliyordu, hangi yöne çevirsen.
*
Yön göstericisini düşürmüş kurnaz,
Savaşa gönderiliyordu, can kurtaran bottan yoksun.
*
Suydu, yeryüzünün dörtte üçü,
İki bölü üçü, insanoğlunun,
Çamura yatıyordu, tekneye su dolduranlar.
*
Tekne su çekiyor, delinmiş alt kısmı,
Su çekmesine karşı olanlar, biliyordu ana direği,
Bunun ortaya çıkmasını istemiyordu, ana direk.
*
Reis ana direk,
Geri adım atmayı uygun bulmuyordu, salıvererek,
Geri gidiyordu halbuki tekne.
*
Artmıştı sallanma,
Yelkenler açılmasa, şiddetlenmişti yok oluş.
*
Saray gibi korunuyordu, zırhlı üst güverte,
Üst güverte, devrilme sonrası,
Teknenin, suyla buluşacağı son yerdi.