Hem Başımın Hem Gönlümün Belası

Hem Başımın Hem Gönlümün Belası
Fevzi Emir Yılmaz

Kapalı bir pencerenin ardından
Dışarıyı izlemekti seni sevmek.
Bazen yağmurlu bir havada,
Bazense bunaltan bir sıcakta...
Büyük bir şanstı yine de
Seninle göz göze gelmek.

Yarım yamalak bir şeyler atıştırıp,
Hiçbir anını kaçırmadan izlemek seni...
Rüzgârla savrulan bir gülün
Hızla büyümesini izlemek gibi;
Gün doğumundan gün batımına,
Ve geceden sabaha dek sevmek seni.

Yaprağına dokunmadan,
Kokusunu almadan,
Yanına yaklaşmadan,
Sulamadan, kurutmadan, yolmadan,
Hakkındaki hiçbir şeyi bilmeden,
Düşünmeden sevmek seni.

El ele bir kumsalda yürürken
Akşam serinliğiyle üşümek gibi...
Güzel bir şarkının
Eşlik edilen nakaratında gizlenmiş gibi,
Tekrar tekrar sevmek seni.

Yalın bir korku sarıyor içimi yine de:
Hoyrat bir elin onu koparması,
Yüreksiz burunların onu koklaması
Ve süslü vazolarda susuz kalması gibi.
Bir camın, bir ekranın ardında—
Korumadan, kollamadan sevmek seni.

Belki de onun bunlardan hiç haberi yok,
Belki de dünyanın en mutlusu o.
Ya da avutmuyor hiçbir teselli;
Dalındaki açılmamış iki goncasıyla
Tozpembe yaşıyordur hayatı, ne belli?

Yine de ümitvar olmak en güzeli.
İçten içe sinsi bir hastalık gibi
Her nefeste öldürse de sevdası...
Razıyım, razıyım çünkü o benim.
Çünkü o benim...
Hem başımın,
Hem gönlümün belası.