Hem Başımın Hem Gönlümün Belası

Kapalı bir pencere'nin ardından
Dışarıyı izlemek'ti seni sevmek,
Bazen yağmur'lu bir hava'da,
Bazen'de bunaltan bir sıcak'ta,
Büyük bir şans'tı yinede
Senin'le Göz göz'e gelmek.

Yarım yamalak birşeyler atıştırıp
Hiçbir ânını kaçırmadan izlemek seni,
Rüzgar'la savrulan bir gül'ün'
Hızlı'ca büyümesini izlemek gibi
Gün doğumundan gün batımına,
Ve Gece'den sabah'a dek sevmek seni.

Yaprağına dokunmadan,
Kokusunu Almadan,
Yanına yaklaşmadan,
Sulamadan, kurutmadan yolmadan,
Hakkındaki hiçbir şey'i bilmeden
Düşünmeden sevmek seni.

El ele Bir kumsalda yürürken
Akşam serini ile üşümek gibi,
Güzel bir şarkının
Eşlik edilen nakaratında
Gizlenmiş gibi,
Tekrar tekrar sevmek seni.

Yalın bir korku sarıyor içimi yine'de,
Hoyrat bir elin onu koparması,
Yüreksiz burunların onu koklaması,
Ve süs'lü vazolarda susuz kalması gibi,
Bir cam'ın, bir ekran'ın ardında, Korumadan kollamadan sevmek seni.

Belki'de onun bunlardan hiç haberi yok,
Belki'de dünyanın en mutlu'su o,
Yada avutmuyor hiçbir teselli,
Dalındaki açılmamış iki gonca'sı ile
Tospembe yaşıyordur hayatı ne belli.

Yinede ümit'vâr olmak en güzeli,
İçten içe sinsi bir hastalık gibi
Her nefeste öldürse'de sevda'sı,
Razıyım, razıyım Çünkü o benim,
Çünkü o benim,
Hem başımın
Hem gönlümün belası.

FEVZİ EMİR YILMAZ