Hayatımın Küfürü Şiiri - Şimal Niğbolu

Küfür eder gibi yaşıyordu hayatını, hayatımdan çıkarken.
Bir gelin olabilmeyi bile çok görülen bir hayatı paylaşmıştım oysa ben.
Konumum neydi onun için, hiçbir zaman idrak edemeden birde.
Ve ardından mutluluğu sığdırabileceğim bir göz odaya serpiştirmiştim umutlarımı.
Zaman geldi, geçti.
Tek göz oda oldu cennet. İki kır çiçeği ve ben.
İçinde yaşadığı ne vardı, bilmiyor, ulaşamıyordum nitekim.
Ne yapsam da iyileşmiyordu o derin yara.
Dilde mutlu, ama gözleri hep uzaklarda.
Birlikte büyüdük sandım peşi sıra
Ben büyüdüm.
Neye yok dese, boyun büküp razı oldum.
Neye zaman dese, sabır ettim, bekledim.
Gözlerime değmeyen gözlerini her özlediğimde isyan ettim evet.
O ise ‘’ne sevgimi’’ ne ‘’vefamı’’ ne ‘’ sabrımı’’ biriktirmedi.
Tek biriktirdiği isyanlarımdı.
Sonra ne mi oldu.
Bir sarhoşun en güzel hali, okunan mektubuydu.
‘’Kurtulamıyorum senden’’
Yutkundum. Belki de yıllardır duymak istediğim bu yara buydu.
Belki de göz inanmasa da kulak işitince idrak edebildim, bunca yalana.
Gittim.
Alıp kır çiçeklerimi yanıma, kurtulsun diye gittim.
Kurtuldu.
Küfür eder gibi bir kurtuluştu.
Yastığımın ıslanan yüzünü ters düz ede ede geçirdim gecelerimi.
Ve bu yağmurlarla suladım maalesef kır çiçeklerimi.
O ise ‘’Yeni bir kurtuldum hikayesine başladı’’.
‘’önce Konumumu hatırlattı, sonra konumu…’’
Meğer yıllardır kendimi sığındırdığım bu yürekte, bir sığıntıymışım anladım, anlattı.
Yeni bir duvara, yeni bir eşyaya, yeni bir güne uyandı peşi sıra.
Arta kalmadı kısaca hiçbir şey, ki fayda edeyim.
Aldanmışım ya bunca yıl, kahredeyim.
Küfür edeyim.
Küfür gibi bir ‘’kurtuldun’’ işte gözün aydın olsun.
Bir yıkımda sen yazdın, ki hem de nasıl.
Üzerine inşaa bile edilemeyecek bir enkaz.
Hak mı?
Bahsi bile geçmesin mümkünse artık sokağımdan.
Takdir Allah’tan dı.
Bir tek inandığım budur, bundan öte.
Şimdi ver elini, haydi…
Güle güle !