Hayatıma Mal Oldu

Şiirim, hem derin bir iç hesaplaşmayı hem de yaşadığımız zamanın acı gerçeklerine karşı bir haykırışı taşıyor. Annenin çocuğuna miras bıraktığı “Kim dünyada çirkini arıyorsa çirkindir” sözü, dış dünyanın yüzeyindeki çirkinliklere değil, kalpteki gerçek çirkinliğe işaret ediyor. Bu, hem insan ruhunun özündeki güzelliği aramak hem de gerçek insan olmanın sancılarını anlatıyor. Güzelliğin ne olduğu sorusunu tasavvufi bir sorgulama biçimiyle açılıyorum: Güzellik “surette” yani dış görünüşte midir yoksa “sirette” yani kalpte, ruhta mı? Bu ikilemle, insanın hem fiziksel hem de ruhsal boyutuna ayna tutuyorum. Gönlü güzel olanın dışı da gerçek anlamda güzel sayılır mı, gönlü güzel olanın nazarı çirkin olabilir mi sorularıyla, saf niyet ve kalbin arınmışlığına dair tasavvufi bir derinlik içeriyor olmasını kurguluyorum. Şiirimdeki “Alt tarafı bir çiçek koklayıp, bir hayvan sahiplenip, birkaç insan tanıyıp, sevip gidecektim” dizesiyle, dünyadan beklentilerin ve arzuların en sade haliyle ifadesini anlatıyorum. Burada bir yaşam felsefesi, dinginlik arzusu var olduğunu vurguluyorum; karmaşadan, kötülükten uzak, sadece varoluşun basit güzelliklerini yaşama isteği taşıyorum. Ancak hemen ardından gelen “Nasıl kötü bir zamana denk geldi ömrümüz… Vicdansızların, sapıkların, katillerin, nefretin, cehaletin ortasına düştük!” satırları, bu basit arzunun bile gerçekleşmesinin ne kadar zor olduğu, çaresizlik ve kederin vurgusu olmasını vurguluyor. Bu, yaşanılan zamanın adaletsizliğine, karanlığına karşı derin bir sitem bildiriyor. “Beni yetiştirdin insan ettin / İnsana faydalı olayım diye!” cümlesinde ise annenize duyduğunuz minnet, onun emeğinin büyüklüğü ve size verdiği insani değerlerin ağırlığı hissediliyor. Ancak bu yüce amaç uğruna yaşanan acılar, yaşanılan hayatın zorluklarıyla çatışıyor. “Bilmiyordun sanırım canım anam / Diğer analar böyle yetiştirmemiş insancıklarını / Öğrenmem hayatıma mal oldu.” dizeleri ise annenizin saf sevgisinin, iyi niyetinin içinde taşıdığı bilinmezliğe, yani bu dünyada insan olmanın ne denli zor, ne denli tehlikeli bir sınav olduğuna işaret ediyor. Genel olarakşiirim, derin bir tasavvufi ruh halini, insanın iç dünyasındaki güzellik ve çirkinlik kavgasını, dış dünyadaki kötülüklerle boğuşmasını ve annenin sevgiyle verdiği insani değerlerin bu zorlu yolda ne denli önemli ama aynı zamanda ne denli ağır bir miras olduğunu dile getiriyor.