Hayat Sessiz Öğretir Şiiri - Seyrani Göl

Hayat, sessiz öğretir çocuğum,
Ne kitapla başlar bu ders,
Ne de bir zil sesiyle biter.
Zaman, her şeyi anlatır
Sabırsız olana bile.

Bir gün,
Sokak lambalarıyla konuşmayı öğrenirsin,
Titrek ışıklarda yitmiş bakışların yankısını.
Ve bir kaldırım taşında
Sessizce dinlenmiş bir hıçkırığı tanırsın.

Yol hep uzaktır sana,
Yakın sandığın her şey
Bir adım ötede dağılır.
Tutmak istersin elleri,
Ama eller, bazen rüzgâr gibi savrulur.

Gök yüzüne bakarsın,
Ama yıldızlar ne zaman sönmüş,
Hiçbir takvim yazmaz bunu.
Bazı geceler çok uzundur çocuğum,
Sabah bile yetişemez ardından.

İnsanlar gelir…
Kimi yüzünde bahar taşır,
Kimi sessizce sonbahar olur.
Bazısı kalır, ama eksilterek,
Bazısı gider, geride büyüyen bir boşlukla.

Ve acı,
Ses etmez çoğu zaman.
Gülerken bile içten içe
Sırtında taşır seni,
Ve sen onu hiç tanımazsın.

Ama öğrenirsin sonunda,
Gölgeyi bilmeden ışık anlaşılmaz.
Ve bir yürek,
Ancak kırıldığında derinleşir.

Dayan çocuğum,
Her yara geçer,
Ama öğrettiklerini unutmaz insan.
Yeter ki yürümeyi bırakma.
Yol seni, bir gün senin olan yere götürür.
S.GÖL