Eskiden Biz Şiiri - Ali Admış

Oysa ben hep severdim insanları, doğayı, yaşamı;
Bir sonbahar sabahı sokağa düşen yaprakları,
Tasoyu, saklambaçı, kör ebeyi, mahalle maçlarını…
Ne çok severdim mahallede misket oynamayı.

Oysa ben nasıl da hayat dolu bir insandım;
Arkadaşım düşse dizinin üstüne, ona koşardım.
Biz çocuktuk ama merhametli insanlardık,
Şimdilerde nasıl da duygusuz, vicdansız olabildik.

Komşularımız bize gelir, biz onlara giderdik;
Yemek yer, çay, sohbet derken akşamı ederdik.
Dostluğu, arkadaşlığı, sevgiyi, kıymeti bilirdik,
Şimdi nasıl olur da böyle kalpsiz olabildik?

Biz eskiden her yardım isteyene koşardık;
Ne yersek, ne içersek arkadaşımızla paylaşırdık.
Gösteriş yapmaz, bizde var diye hava atmazdık,
Şimdi niye bu kadar cimri, duyarsız ve katılaştık?

Oysa biz gecelere kadar eğlenirdik mahallemizde;
Bana harçlık verirdi, ekmeğe gönderen teyze.
Bizi koruyan abilerimiz vardı, onlar şuan nerede?
Göz önünde cinayetler işleniyor, şuan ülkemizde.

Çocukluk aşklarımız, saf sevgilerimiz, içtenliğimiz;
Dostluklar, kardeşlikler, arkadaşlıklar, ilişkilerimiz…
Birlik olmamız, birbirimize sımsıkı sarılmalarımız…
Şimdi kaçar olmuşuz, birbirimizden uzaklaşmışız.

Çok iken bir başımıza, yapa yalnız kaldık;
Var iken elimizdekilerin kıymetini bilemedik.
Allah verdikçe daha fazlasını istedik, doyamadık;
Biz aslında en çok kendimize kötü davrandık.

İş işten geçti, kaybedilen kazanılmayacak;
Bekleme boşuna, giden artık geri dönmeyecek.
Eski günlere özlemin hiçbir zaman dinmeyecek;
Sen bugünü değiştir, dünler geri gelmeyecek.

Sen güzel kalpli, hâlâ temiz kalabilen insan,
Üzülme olur mu, anı yaşamayı unutma sakın.
Kendini daha çok sev, kendine daha çok ol yakın…
Ben gidiyorum, beni boşverin; kendinize iyi bakın.