Hayal Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Bir kapı aralığından sızdım hayata,
ne tam geldim,
ne de gidebildim.
Sanki bir eşiğe ilişmiş ruhum;
içeri girsem kendimden vazgeçeceğim,
geri dönsem hiçbir şeye dönmeyeceğim.

İçimde yarım kalmış bir mevsim var;
adını koysam üşürüm,
susunca da büyür.
Bir rüzgârın yarım bıraktığı perde gibi,
her esişte aynı yerinden yırtılır içim,
kimse görmez,
ben her defasında aynı yerden kanarım.

Biraz geç düşmüşüm sanki hayata,
her şey yerli yerinde de
ben kendime denk gelememişim.
Herkes saatini kurmuş,
benim zamanım kırık;
akreple yelkovan bile birbirini bulamıyor,
günler geçiyor
ben hâlâ “tam” olmayı öğrenemiyorum.

Sözlerim var… söylenmemiş.
Söylemeye değer kimseyi
bulamamış.
Dilimde değil onlar,
göğsümün en derin çekmecesinde duruyor;
açsam dağılırım diye
kilidini kendim yapmışım.

Çünkü insan bazen
sevilmekten önce
anlaşılmayı arıyor.
Sevilmek güzel elbette…
ama anlaşılmadan sevilmek,
yanlış bir adla çağrılmak gibi;
sesleniyorlar, dönüyorsun,
ama kimse sana bakmıyor.

Yoruldum, kendim gibi sanmaktan
etrafımdaki maskeli yüzleri.
Gülüşlerin altındaki o ince ipleri
görmezden gelmekten yoruldum.
Bir cümle kuruyorlar,
arkasında başka bir niyet gölgeleniyor;
ben artık gölgeyle konuşmak istemiyorum.

Artık ardını merak bile etmiyorum;
koza gibi ördüğüm kabuğum
kalınlaşıyor gün geçtikçe.
İçimde bir yer,
kendini korumayı “kötüleşmek” sanıyorlardı;
ben sadece
kırılmamayı öğreniyorum.
Her hayal kırıklığı bir kat daha örüyor beni;
dışarıdan sessizlik,
içeride fırtına.

Yalnızlığı daha çok benimsiyorum,
alışmak değil bu;
yerleşmek.
Kendi içimde bir oda buldum,
kapısını kimse çalmıyor.
Duvarlarında eski cümlelerin izi var,
yerinde yarım kalmış umutlar…
ama en azından
burada kimse rol yapmıyor.

Mutluluk değil artık aradığım.
Ben büyük sevinçlerin peşinde değilim;
küçük bir huzurun,
bir “tamam, anladım”ın,
bir “buradayım”ın peşindeyim.
Bana gökyüzü vaat etme,
yeter ki yağmurdan saklanacak bir saçak ol.

Sadece…
Hayal kırıklığım olma…
yeter.