Hayal Şiiri - Kamil Korgan

Sırf hatırın için veriyorum karanlıklarımı,
Yalnızlığın acınası düşünüşlerine…
Şuh ruhları çağırdım soframa,
Başköşede tabi ki ela gözlerinle yine sen…
Ellerimizde billur kadehler, içleri dolu zülâl…
Biz içerken;
Şeytanlar, korkular ve karanlıklar hepten lal.
Leyla ile Mecnun vuslattan sermest olmuş bile.
Münkir hayaller narın namert sarışında;
ruhsuz ve cansız…
Güle şuride bülbüller ayrı bir güzellik.
Ay ziyasını buse buse akıtıyor soframıza.
Her meleğin müjganında tatlı bir nida,
bir cevap, bir onay.
Pervane olmuş, muraddan haber ile,
binlerce tay…
Dualarımız çiğ tanesi kadar masum,
Menekşede, nergiste nişan nişan; mahzun…
Düğüm düğüm kaderler arapsaçı.
Doğmamış çocuklar var acıdan uzak;
Ellerinde adımıza yazılmış zermişan…
Ayaklarımız süfeha; kin tohumlarını
ezmekle iştigal.
Gerdanımızda ilkel sevdaların boncuk boncuk
mavi benleri…
Fırat, Dicle yeni anlarımızı yazıyor
balıkların sırtına.
Cinleri bir görsen şaşarsın ey sevgili!
Serencamlarımızı tabutluyor sessizce.
Gök kubbe pare pare iki kalp gibi,
Şerbetler içiyor aşk ve kan renginde.
Mem ile Zin, bizi işmar ile nişanda,
Nice eller var görünen; kalemlerini bilemede,
Bir yol, bir iptidai çıkış yolunu resmetmede…
Karanlık, karanlık ve karanlık çökmede yine,
Sancımız olan hayallere…
…
Sırf hatırın için verdim karanlıklarımı,
Yalnızlığın acınası düşünüşlerine…
İnşallah silmezsin, hoş-kadem günlerimizin resmini.
Gönül, müştak olsa da böylesini,
İstiğnadır bu kadar hayal.
Kelimelerim alışık değil böylesi
bahçe-i ranaya,
Tutmadan sevdiğimin ellerini, inanmam,
öyle esen her sabaya.