Hatırla Diyemem Şiiri - Lokman Gülbahçe

O, köşesinde oturmuş, gözleri uzaklara dalmıştı. Gönlü yanıyordu; içindeki hasret, yüreğini kavurmuş, tenini bile acıtıyordu. Bir gün giderse… ve dönmezse, ardında kalanların onu hatırlaması tek dileğiydi. “Olur da bir gün gidersem buradan… Adımı ‘o’ diye anıp hatırla,” dedi kendi kendine. Çünkü geride bırakacağı herkesin onu hatırlaması, yanan kalbini biraz olsun teselli edebilirdi. Gidince dönmeyeceğini bilse de, hatırlanmak isterdi. Hayatı boyunca en büyük derdi, sevgisinin değer görmemesiydi. Ama bilirdi ki, geride kalanların onu doğru anımsaması yeterliydi. “Biter bu ömür hasretin ile… Yazdığı şiir bu diye hatırla…” Her satır, onun içindeki sevgiyi, acıyı ve vefayı anlatıyordu. Sevgisiz düşmezdi, yürek yanmasa gülerdi. Ama bu sevda ağırdı; kalbi sahte ve hafif bir dünya için atmamıştı. “Sevgimi hafif sanmasınlar, o bana mahkumdu diye hatırla,” diyordu. Hayallerinde onu tutuyor, düşlerinde onunla birlikte uyuyor, yanan göğsünde her an ona yanıyordu. Çünkü aşkının özü, yanmak ve onu hatırlatmaktı. Ve son olarak kalemiyle, defterine yazdı: “Lafzedeyim, yandım, köz oldu bağrım. Dinmiyor yüreğimde çekilmez ağrım… Beni çok severdi diye hatırla.” O gece, sessizliğin içinde, ardında kalanlara bir mesaj bıraktı: Hatırla, acıyla da olsa, yürekten sevdiğimi…