Hastalık Şiiri - Münzevi Zeyrek

Şiir yazmak,
bir tür kalp yetmezliği gibi...
kelimelerin içine doğmayan çocukluk,
her dize bir kusur,
her mısra bir düşük...

Güzel havalarda daha çok tutar beni bu eksiklik,
gökyüzü ütüsüz bir maviye serilmişken,
ben hâlâ içimdeki fırtınayı
limon kolonyasıyla
sakinleştirilmeye çalışan hasta gibiyim.
Aşk, aynamın içinden düşer de
cam kırıklarıyla konuşmaya başlar ya insan,

Güzel havalar niye bu kadar dokunur?
Neden bu kadar hatırlatır,
içimizde saklı kalan kayıp sesleri?
Kalp nasıl bu kadar yavaş,
bu kadar sessiz
bu kadar usulca kırılır?

Kalemden mürekkep değil,
kan sızar ya bazen.
Sayfalar hıçkırıyor.
Şiir değil bu,
yaşamın öz geçmişi belki.
eksik, yamalı, çürüklerinden sızan.

Bazı hastalıklar,
adı konmadan yaşanır.
Şiir gibi...
Sessizce...
Yavaşça...
Delik bir kalpten düşer.

Gökyüzü mavi,
ama içim karmakarışık...
Birkaç kelime dolanıyor etrafta,
tutuyorum birini,
ötekiler üzülüyor.
Şiir böyle başlıyor,
bir kadının göz kapakları gibi ağır...

Her dize baş ağrısı...
Her mısra bir unutma biçimi...
Aynalar...
Hep biraz geç kalır insana.
Gölgem mi?
Artık beni tanımıyor.
Uzakta çiçekler açıyor...
Biri kime doğduğunu bilmiyor,
öteki nasıl solacağını...

Güzel havalar dedim ya,
onlar biraz da kırılganlık biriktiriyor.
Ömür susuyor mesela,
ama içindeki harfler,
cümlelerden yavaş yavaş intihar ediyor.

Elimde bana benziyor kalem ,
yani ne yazsa eksik.
sayfalar ağlamıyor,
çünkü sensizliğe alıştı...
Şiir dediğin şey biraz da
kendine not düşmektir,
"bugün de iyileşmedim".

Ben,
bu güzel havalarda
hep yabancı oluyorum,
hem kendime,
hem sana.
Şiir gibi,
biraz eksik,
biraz fazla...