Kendime Uğramadım Bugün de

Sokaklar konuşmadı bugün,
dili tutulmuş bir şehir gibi baktılar yüzüme.
Yürüdüm… yürüdüm…
Kendime bile rastlamadım.
Belki köşe başında
eski bir çocukluk düşer önüme diye
çantama şeker koydum,
kimse almadı.

Damağımda hâlâ o kahvenin buruk tadı…
Ama artık o kahve yok,
ne masa var ne o fincan.
Sadece biraz dudağı kırık,
biraz beni anımsayan
seramik bir suskunluk kaldı geriye.

Kapılar kapalıydı,
ama kilit dönmemiş.
Herkes bir yerlerden geçmiş belli ki,
ben hâlâ ayakkabılarımı çıkaramadan
eşiğinde bekliyorum gidenlerin.

Duvar saatleri tanımıyor artık beni,
her seferinde aynı saniyede
duruyorlar.
Salınımları, kalbimi morartıyor
sanki zaman değil,
acı devrini tamamlıyor içimde.

Radyoyu açıyorum,
her şarkı seni söylüyor.
“Yanlış numara” gibi çalıyor bazı notalar.
Kelimeler,
hep yanlış yerden vuruyor beni.
Her dize bir yerimi eksik bırakıyor,
en çok da "sen" tarafımı...

Herkes geçmiş...
Ben bir resmin kenarında unutulmuşum.
Okunmuş bir mektubun
tam ortasından yırtılmış satır misali.
Ne başı kalmışım ne sonu,
sadece arada bir burukluk gibi.

Ve biliyorum,
bir gün bitecek bu hikâye.
Belki bir mevsimde,
belki bir trenin yanlış istasyonunda…
Ama bugün değil.
Bugün hâlâ senin yokluğundayım.
Kendimi,
eksik bir zamana sarıp
usulca uyutuyorum.