Hasreti Efkar Babindan Şiiri - Seyfi Karaca

Yadigarım kalsın
Diyene söylenip soranlar defterinden
İnsan herkesten çok kendisinin kıymetlisidir geze dolana devranı dünyayı
Geze dolana gölgenin uğrunu, güneşin ardını
Kederi ile sevinci
Kargaşayla sakini
Bahar günlerini ve güz aylarını
Yönü ahirette gözü toprakta devri daimler evrakına ihalesiz teklifsiz git gide
Defter dolar
Dem geçer
Zemberek boşalır ve bir garip yel eser ikindiyi aşar giderken vakit
Sararmış ekin başaklarından ve sazlıkların üstünden ıssız bir yol boşlukta kalır
Ehli insandan olanlar hep bu ince noktada durdu düşündü ve kainat masalının dengesini okuduğundan beri
Bir iç sesin yankısıyla ıslığa karışık fısıltıdır, yedirdin içirdin gördün gözetledin hakkını ödeşmenin
Ne borçluya ne de alacaklıya türlü tevatürlü dünya hayatını üstüme yazdın, ömrüme serdin diyebilmenin
Ekmekten sudan kesilmiş aynadaki kırış buruş yalnızlığa teşekkür ederek
Denizleri hırçın dalgalara
Deli poyrazları çiçekli dağlara
Uçkun delişmenliği çığlıkçı martılara
Ekinleri gezgin bulutlara, hirgi hububatı yaz tarlalarına
Ve dünya göçebeliğini diyar diyar kırlangıçlara tembih ederek emanet mülkündeki vadesi yitik cümle kapısını bile
Can sızısına teslim edilmek üzere düzenlenmiş mektubuyla
Öteden beriden,
Eşikten sokaktan,
Hayattan ve dünyadan hasreti efkar babında birer birer ilgiyi alakayı boşlayıp terkedenedir, aşkı devranın
Telgraf postası,
Elveda muştusu,
Ve suskunluk fasılası
İsim sahibine çığrışarak gelen
Kara yazılı pusulası

Mayıs/25