Hiç tanımadığın birinin eli,
Uzanır birden o kesif karanlığa,
Ve çekip çıkarır seni,
Pamuk ipliğiyle bağlı olduğun,
Şu gaybana yalan dünyaya…
Kâh elimi uzattığımda dokunabilecek kadar yakın,
Kâh yıldızlar gibi, hayallerim gibi uzak,
Umut etmekten vazgeçme sakın,
Zira umutsuzluk insan için en büyük tuzak…
Öyle çok aktı ki
Ruhumun derinliklerine
Gözümden yaşlar,
Önce yeniden çamur oldu
Topraktan hamurum,
Ne sessizlik yokluğu avazın,
Ne de gürültü çokluğu sedanın,
Sessizlik, suskunluğuyken vicdanın,
Gürültü, çığlığı incinen cânın...
bu garip yolda,
bir adım daha at yolcu!
biter, belki biter,
ne kadar olsa da yorucu.
bana diyorsun ki;
görünmüyor bu yolun ucu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!