Haşere Şiiri - Kasım Kobakçı

Şu boşlukta, kanadına yetişen olmaz,
Bünyendeki sinsi planlar, hiç solmaz,
Davetsiz sofralarda, aniden türersin,
Bütün şerbetlerin, özünü emersin.
*
Kırıntılar olur, senin kilerinde,
Harcarsın onları, güya peteklerinde,
İki kanadınla, sarmışsın ganimeti,
Kıtır kıtır, yutarsın o nimeti.
*
Tek başına uçarsın, tek başına yutarsın,
Hiç sezilmez, ne yöne kanat çırparsın,
Bu hususta, eşsiz olduğun aşikar,
Çıkmasa da vızıltın, duyulur o efkar.
*
Varsa beyninde, tilki gibi fikirler,
Süzülürsün, yere düşünce o kirler,
Fark etse bile kurbanın, sendeki yalanı,
Seçemez iğnendeki, o hain planı.
*
İcabında, çiçeğe nazikçe konarsın,
Sen bu meslekte, usta bir mimarsın,
Fırsatı yakalayınca, herkesi delersin,
Kandırana kadar, etrafı sarı siyah bürersin.
*
Size öğüdüm, böylesine yaklaşmayın pek,
Örmesin size yaklaşırken, sinsi bir ilmek,
Dostu nadirdir, yok sayılacak raddede,
Şerbete tapar, kendisi pek zalim maddede.
*
Mecburen bu mahlukun yanından kaçıl,
Hürmetten, yahut muhabbetten değil,
Başkası da yapamaz, o kağıt yuvaları,
Yiyorsa, boz bakalım o ince duvarları.
*
İmrenme, sürdüğü saltanatlı yaşama,
Nesli varacaktır elbet, ferah akşama,
Ömründe vermemiştir kimseye, bir damla bal,
Yapmamıştır, kovana faydalı bir hal.
*
Sen dahi sözünle, bir ettin heves,
Diyemedin suratına karşı, tek nefes,
Nitekim dökmüşsün, satırlara kelamı,
Haşere, çoktan kaptı götürdü selamı.