Hasbihal Şiiri - Burhan Kale

Çiçekler soluyor, bahçe kuruyor…
Mor sümbüllü bağlar, dumanlı dağlar…
Karanfil boynunu bükmüş soruyor,
Diken içinde neden gül, çiçek ağlar…

Burağına binip bir Miraç eyle,
Ardında kalana bu dünya gülmez…
Neden kıyılıyor canlara söyle,
İmanın kıymetin tatmayan bilmez…
Yetiş gel Ravza’ndan, yok başka gelen,
Ah edip inlesem duyan olur mu?
Sinemi bir bıçak, bir kurşun delen…

Kıymet takdir etsem uyan olur mu?
Uğruna hicrete niyet edenler,
Düşleri kirlendi döndüler geri…
Ümit kanadını kırıp gidenler,
Seni bulmak için döndüler geri…

Gözümden süzülen yaşların dili,
Rüzgâra karışır bir selam olur…
Ocağıma gelsen yaksan kandili,
Zannımca düşmandan ülkem kurtulur…
Neyleyim hain çok zirve uzakta,
İnsanım, imanım kalmış tuzakta…