Ne kelimeler yeterdi seni anlatmaya
Ne de kalemimin mürekkebi
Bir mola vermeliydim sevgili
Gözlerinin derinliklerine bakabilmek için
Bir mola vermeliydim
Derin derin soluklanmak için,
Siz hiçbir yıldızın ölümüne şahit oldunuz mu
Ya yalnızlıktan içinde ne fırtınalar koptuğunu
Hiç gülmediğini, ışık saçmadığını gördünüz mü
Ben gördüm
Haykırışlarını, gözyaşlarını
Ve de çok sevdiği adama yazmış olduğu son şiirini
Kendinizi yalnız mı hissediyorsunuz
Sevgiliniz yüzünüze mi bakmadı
İnsanlar kalbinizi mi kırdı
O zaman atacaksınız kendinizi bir uçurumdan
Uzay boşluğundaki uçurumdan
Kucaklayacaksınız yıldızları, gezegenleri
Bana adını söyleme aklımda kalır
Bir daha da unutamam seni
Bağlanırım gözlerine nedensiz
Semalarında bir yıldız, belki de bir bulut olurum
Kalırım öylece
Ben sevmeyi de bilmem hem
Bu aralar çok dağınığım
Menderesler,ovalar,dağlar çiziyorum coğrafyalarında
Bir türlü birbirine değmiyor bu iki dudak
Topluyorum,çarpıyorum,bölüyorum,çıkartıyorum
Hep arada mesafeler …..
Sandalyeler, masalar, bardaklar, duvarlar…
Ey sevgili seni nasıl unutabilirim
Senin adın her yerde
Yaşamın özünde
Dolaştığım sokağın başında
İçtiğim suda
Esen rüzgarda
Sen yoksun diye şiirlerimin mayası tutmuyor
Kelimelerim, cümlelerim, mısralarım anlamsız
Tadı tuzu da kalmadı bu şiirlerimin
Sen yoksun diye eskisi gibi kedileri de sevemiyorum
Ya kuşlar
Her gün pencereme konan kuşlar değilmiş gibi
Ah baharın sonuncusu sonbahar
Dozunu iyi ayarlayamamışsın yine, meyvelerin soğuk ve tatsız
Ne portakalda ne de elmada tat bırakmışsın
Dudaklarım arasında eriyen elma mı yoksa portakal mı
Seçemedim bir türlü
Portakalın veya elmanın o güzelim kokusu yok mu,
Konuşmamı hüzünle biten kelimelerle kirletmeyeceğim
Çünkü;
Bir yaprak dalından
Bir yağmur damlası gökyüzünden
Bir kuş yuvasından
Dünya güneşinden kopar
Beni en çok sonbahar yaprakları anlardı.
Çünkü onlar da benim kadar duygusal ve hassastılar
En ufak bir rüzgârda dayanamaz kırılırlardı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!